अँध्यारो उज्यालो

भो प्रिय

मलाई मेरै ईमान काफी छ

छैन खोक्रो राष्ट्रियता भजाएर

महान बन्नु

मलाई मेरै

सीप , पौरख श्रममा बिश्वास छ

छैन कसैको

ललिते बोलिको बिश्वास

न छ बिश्वास कुनै मनुष्य ,समूह , पार्टी वा टोलीको

लाग्छ डर न गोलीको

चाहिदैन कसैको

दया र माया

चोट खाँदा खाँदा

पत्थर बनेको मेरो मुटु

तिमी अभावको बज्र बझार

एक रति हल्लिने छैन

बरु चर्किने छ

शिसासरी

गर्‍याम्म झर्ने छ

 तिम्रो अस्त्र बीचबाटोमा

प्रिय !

तिमी आवरणको आँखाले हेर्छौ मस्तिष्कले सोच्छै

र

निर्णय लिन्छौ

म हृदयको आँखाले हेर्छु, 

हृदयले सोच्छु

 र

 निर्णय लिन्छु ।

हुनत 

यात्राका यात्री दुबै 

फरक यत्ती हो 

तिमी अँध्यारोको खोजिमा छौ 

म  खोजिमा छु ।

हावाले भरिएको बेलून 

घमण्डले भरिएको मनुवा 

मलाई मन पर्दैनन् 

थाहा छ दुबै आफैं पट्ट फुट्ने छन्

फेरि

म दुबैलाई उत्तिकै माया गर्छु 

जति एउटा प्रेमिकाले आफ्नो प्रेमीलाई गरेको हुन्छ ।

किन थाहा छ ?

किन कि तिमीले मलाई अमर बाच्न सिकाएका छौ